Η δολοφονία της δημιουργικότητας.

Μία πολύ πρωτότυπη και απολαυστική ομιλία του Sir Ken Robinson πάνω στο θέμα είναι αυτή: Ομιλία

Ο ομιλητής πολύ σωστά υποστηρίζει ότι η εκπαίδευση πολλές φορές έχει ως στόχο την τυποποίηση της σκέψης μας και την υποταγή σε συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς, σκοτώνοντας την ατομικότητα του καθένα και τη δημιουργικότητα που κρύβουμε μέσα μας.

Θεωρεί ότι ο κάθε άνθρωπος γεννιέται "καλιτέχνης" και στην πορεία η κοινωνία προσπαθεί αυτό να το αλλοιώσει. Χαρά, λοιπόν, σε αυτούς που είχαν τη συμπαράσταση ή την επιμονή και την έμπνευση από μικροί να διατηρήσουν αυτή τη φλόγα μέσα τους, να διατηρήσουν την αυθεντικότητά τους και να εξελιχθούν σε αυτό που εκείνοι ήθελαν και πρόσταζε η καρδιά τους!

Περιττός ο σχολιασμός των οικογενειών που με το ζόρι έκαναν τα παιδιά τους γιατρούς, δικηγόρους ή γενικά επιστήμονες για λόγους κοινωνικής αποδοχής, γοήτρου ή ικανοποίησης δικών τους απωθημένων.

Κατ' επέκταση, λοιπόν, και μία επιχείρηση θα πρέπει να βρει τον δικό της δρόμο που συμβαδίζει με το όραμα και τα πιστεύω των δημιουργών της. Οι περισσότερες πετυχημένες επιχειρήσεις κρύβουν από πίσω μία φιλοσοφία που συμβαδίζει με αυτή των ηγετών τους, δημιουργώντας μία εταιρική ταυτότητα και κουλτούρα μοναδικής δυναμικής. Επίσης, για να μπορέσεις να ηγηθείς σε μία αγορά θα πρέπει να ρισκάρεις (risk and reward) ούτως ώστε να καινοτομήσεις και να ξεχωρίσεις, απολαμβάνοντας υψηλές αποδόσεις. Το ρίσκο, όμως, εμπεριέχει, φυσικά, και την πιθανότητα αποτυχίας, η οποία θα πρέπει σε κάποιο βαθμό να θεωρείται δεδομένη. Η συνεχής δοκιμή (trial and error) και η υποτήριξή της σε επιχειρησιακό και ατομικό επίπεδο, όμως, εγγυάται αποτελέσματα. Αντίθετα, "wannabe" εταιρίες που απλά ακολουθούν τα βήματα άλλων και ακολουθούν την πεπατημένη σε κάθε επίπεδο, είναι καταδικασμένες σε έναν αγώνα αιματοχυσίας (όπως περιγράφεται πολύ εύστοχα από το best seller στρατηγικής, "Η στρατηγική του μπλε ωκεανού").